Er is een video die heet EUROPE vs ITALY, waarin met minimalistische cartoons wordt duidelijk gemaakt hoe de Italianen verschillen van de Europeanen. Misschien vind je het als kijker een beetje aangedikt of denk je dat het vast zo erg niet zal zijn. Afijn, ik zal voor nu mijn eigen mening in het midden laten.
Op 1 september vloog ik samen met mijn moeder naar Napels. De voorpret werd op de proef gesteld toen de steward aan ons vertelde dat er aan Napels “geen klap aan is” en hij er zelf “binnen twee dagen” was uitgekeken. Dat wordt leuk de komende zes maanden.
In het pikkedonker kwamen we aan op het vliegveld. Moe, een beetje gespannen en lichte stress omdat de huurbaas appte dat er waarschijnlijk lekkage was in de keuken. Hij kwam zelf die avond terugvliegen uit LA, maar vroeg of ik alvast kon beginnen met dweilen. De sleutel van het huis had ik al in Nederland gekregen van een meisje uit Leiden dat er de maanden voor mij had gewoond.
Wachtend op de koffers werd er overal hard geschreeuwd. Allerlei Napolitaanse families kwamen terug van zomervakantie het leek alsof ze allemaal ruzie hadden (cliché).
Veertig kilo aan koffers verder werden we met een taxi naar het huis gebracht en de chauffeur verwelkomde ons in het Napolitaanse verkeer. Hoe dat er precies uitzag? Ik zou het zelf omschrijven met “vooral nooit kijken, vooral altijd gaan”. Dwars door rood, rechts heeft voorrang bestaat niet en een zebrapad is slechts leuke versiering voor op de weg. Door de donkere steegjes werden we voor een grote poort met daarachter een binnenplaats gedropt. Na een, voor ons ongunstige, onderhandeling over de prijs, was het moment dan eindelijk daar. Mijn nieuwe huis! Althans… toen we de poort doorliepen en midden op de binnenplaats stonden werd het mij duidelijk dat ik helemaal geen idee had waar ik precies moest zijn. Zoals je kan zien op de foto hieronder zat er in elke hoek een trapgat, had elke kant 6 verdiepingen met per verdieping meerdere voordeuren. De moed zonk me een beetje in de schoenen, vooral omdat ik niet mijn huurbaas kon bereiken die op dat moment in het vliegtuig zat.
Gelukkig zaten er wat lieve oude mensen te roken op een trappetje buiten, die een wat verwilderde moeder en dochter zagen staan. Toen wij vroegen of ze wisten bij welk huis we moesten zijn, hadden ze nog nooit van de naam van mijn huurbaas gehoord, maar gaf de man als tip bij het trappenhuis rechtsachter te beginnen. Omdat iemand bij de koffers moest blijven liep ik in mijn eentje het donkere trappenhuis omhoog. Aan de sleutelbos zaten maar liefst 6 sleutels, en het voelde nog steeds als een onmogelijk taakje. De eerste twee deuren waren niet raak. Ik hoorde stemmen een paar verdiepingen hoger en vroeg aan die mensen of zij wisten bij welk huis ik moest zijn. Tot mijn verbazing was het antwoord dat het de deur een etage hoger was.
Lang verhaal kort gemaakt. Ik vond uiteindelijk de goede deur op de 5e verdieping. Het krakkemikkige liftje deed het niet, dus de koffers zijn naar boven gesleurd. Deur ging eerst niet open, maar met een harde trap en veel gezweet stonden we dan eindelijk binnen.
Ik hoor jullie denken, hoe zat het dan met die lekkage. (Even tussendoor, sorry dat mijn verhalen voor alsnog dit niveau qua spanningsgraad hebben, ik zal het goedmaken door binnenkort ’s nachts naar de verkeerde wijken te gaan en daar wat te beleven.) Gelukkig was er geen lekkage te bekennen, de onderbuurman had achteraf gezien zwaar overdreven. Wel was de gehele koelkastinhoud + vriezerinhoud gaan schimmelen omdat de schoonmaker de volle koelkast per ongeluk had uitgezet. Mijn kamer is gelukkig heel knus en ik heb een eigen balkonnetje dat uitkijkt op een typisch Italiaans steegje, dus daarmee was alles al goedgemaakt.
Ik deel dit huis met twee andere studenten, van wie eentje een goed vriendinnetje van studie is en de ander een Duitse jongen. Allebei komen ze pas halverwege september aan, dus ik had deze week nog het rijk alleen.
De week kan goed worden samengevat met “wandelen en eten” (hoe kan het ook anders). Het huis ligt op loopafstand van veel Napels-highlights, en die hebben we dan ook allemaal kunnen afvinken. Ook is er al een uitstapje gemaakt naar Pompei en hebben we de drukte van de stad ontvlucht met Caravaggio’s en kloostertuinen.
Om de hoek van het binnenplaatsje bij mijn huis zit een groentemannetje, van ik denk ruim in de zeventig. Hij liet ons allemaal fruit proeven, stelde mama gerust dat hij op me zou letten het komende half jaar en ik mocht hem altijd bellen als ik iets speciaals nodig had of alvast mijn groente wilde laten wassen. Tegenover het groentewinkeltje staan een stuk of 8 klapstoeltjes op straat waar van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat dezelfde mannetjes zitten. Als ze weg zijn is zichtbaar dat hun naam op de stoeltjes geschreven staat. Maakt niet uit waar je komt, van drukke kiosk tot chique café, je ziet altijd fanatiek mensen met hun kraskaarten, een rood hoorntje ergens hangen, om over het hoofd en rugnummer van Maradona (10!) maar te zwijgen. De stad is precies zoals op de plaatjes, de mensen nog veel liever dan ik had verwacht en eindeloos veel steegjes om de komende 6 maanden zoet mee te zijn.
Het voelt een beetje als een cliché “dolce vita”, zo lopend door de straatjes, gedag zeggend tegen de buren, boodschappen doen bij de lokale winkeltjes. Wie weet is dat het ook wel. En terugkomend op EUROPE vs ITALY, zie hieronder vooral zelf de video.
Reactie plaatsen
Reacties
Ik kreeg dit van Hanneke, erg leuk geschreven, vol humor, ik blijf je volgen! Groet, Marlene