#5- Zon, zee, ziekenhuis

Het enige “voordeel” aan dat ik de rest van de week geen bezoek meer had, is dat ik me eigenlijk niet zo lekker voelde. Na 6 dagen koorts en een benauwd gevoel (en een negatieve covid-test) besloten dat het toch handig zou zijn om uit te sluiten dat het geen longontsteking of iets dergelijks was. Op zaterdag om 10 uur ’s ochtends kwam ik aan bij de pronto soccorso (eerste hulp) in het ziekenhuis. Van tevoren bellen was me afgeraden, je kan beter gewoon langsgaan. Het begon verrassend soepel, gelijk bij binnenkomst kreeg ik een bed toegewezen en werd er een hartfilmpje gemaakt en bloedruk gemeten. Toen dat goed was, moest ik in de wachtkamer blijven totdat er een dokter me zou ophalen. 

11 uur - Een uur later, nog altijd geen dokter. De wachtkamer zat naast de ingang van het ziekenhuis, dus ik zag iedereen binnenkomen en hoorde ook van iedereen het praatje over welke klachten ze hadden, voordat ze in de wachtkamer mochten plaatsnemen. Iedereen die er zat was behoorlijk ongeduldig. Een man schold de assistente uit met che cazzo (je mag zelf de vertaling googlen) over hoelang de wachttijden waren. 

12 uur- Ik moest erg nodig plassen, maar er was geen wc bij de wachtkamer, en ik vond het risky om weg te gaan… zal je zien dat ik net aan de beurt ben. Er waren inmiddels weer veel theatrale types binnen gekomen, dus ik vermaakte me goed. Een vrouw had een strakke latex broek aan en kwam luid kermend de wachtkamer binnen. Haar man (klein, dik, Hells Angels jasje) duwde haar naar voren en eiste bij de assistent dat ze meteen geholpen werd. Die reageerde fel terug dat iedereen gewoon moest wachten, en de vrouw liet zich aanstellerig op een stoel zakken. De man werd verzocht buiten de wachtkamer te wachten en ik zag hem door het raam met een wuivend gebaar naar zijn vrouw seinen dat ze langslopende verplegers moest aanspreken.  

13 uur- Eindelijk werd ik opgeroepen - samen met de latex broek. We liepen achter een verpleger door volle zalen met mensen. Een vrouw zonder benen, veel oude mannetjes, een andere schreeuwende vrouw “Mama, aiuta mi!” (Mama, help me!). We werden in de hoek van een zaal gezet waar 2 stoelen stonden. Daar moesten we wachten. Latex-broek zat erg hard te kermen naast me, telkens net iets harder als er een verpleger langs kwam lopen. Uiteindelijk mocht zij op een bedje in de zaal gaan liggen en kwam er een nieuwe man naast me zitten die erg uit zijn mond stonk (en me later ironisch genoeg een smintje aanbood.) Ik begon te twijfelen of iemand hier überhaupt doorhad dat ik zat te wachten.

14 uur- Nog altijd niemand die iets tegen me had gezegd. Er liepen wel heel de tijd artsen heen en weer, maar ik wist niet precies bij wie ik moest zijn, en ik wist dat het lang kon duren. De man op het bed voor mij zat op volume 100 de spraakberichten van zijn vrouw te luisteren, die zei dat ze een tas broodjes zou laten bezorgen. Iets later kwam er inderdaad een tas met broodjes, en de man keek met een vies gezicht naar het pakje appelsap wat ze er ook bij had gedaan. Een bed verder lag een oude man, met iets teveel pizza’s op, in een luier op bed, met zijn benen wijd. Bedje ernaast was een oude man die soms heel hard om de verpleger ging roepen en totaal niet tevreden was met wat dan ook. Hij had een heel klein schriftje met telefoonnummers en een Nokia uit het jaar 0, en ook hij was continu hard aan het bellen. Latex-broek ging volgens mij de goede kant op. Ik zag haar met lange nepnagels verveeld op haar telefoon scrollen. 

14.30- Toen ik een blonde oude vrouw in witte doktersjas zag staan, besloot ik om toch maar te vragen of zij enig idee had wanneer ik geholpen kon worden. Ze keek me erg boos aan en vroeg waarvoor ik hier überhaupt was. Ik legde uit dat ik koorts had en last van mn longen, waarna ik een ontzettende uitbrander kreeg dat je voor een “verkoudheidje” niet hoeft langs te komen. Voor deze ene keer zou ze me helpen. Met veel tegenzin luisterde ze naar mn longen en liet een verpleegster bloed afnemen. Iets later werd ik zowaar gepromoveerd van de stoel in de hoek naar een bedje in de zaal. De blonde arts kwam terug en vroeg “kan het zijn dat je zwanger bent?” Kleine hartstilstand. Maar ze bedoelde gelukkig alleen voor het laten maken van een röntgenfoto. 

15.00- De foto werd relatief snel gemaakt, en ik moest wachten op het bed. Intussen hoorde ik twee artsen praten over wat ze gingen eten vanavond “farfalle con tonno e prosciutto” en viel het me op dat ze eigenlijk heel de tijd bezig waren, maar niet perse met patiënten. Een oude man in de hoek van de zaal had zijn infuus uitgetrokken en overal zat bloed. Ik zal niet erg uitweiden over de hygiene, maar er was geen “red mijn vakantie”-lamp met ultraviolet licht voor nodig om alle vlekken in dit ziekenhuis te zien.

16.00- Anderhalfuur later was er eindelijk weer de blonde arts. Ze zei dat alle uitslagen goed waren, en ratelde daarna iets. Toen ze mijn vragende gezicht zag, bood ze aan het op te schrijven waarna ik knikte. Toen kwam er een verpleegster langs, en in plaats van dat ze het infuus uit mijn arm haalde, hing ze er iets in. Toen kwam de blonde arts terug met papieren en zei dat ze me een bed kon aanbieden als ik wel ter observatie wilde blijven… Ik denk dat ze bij nader inzien een jong, fris meisje een fijne afwisseling vond van al die oude, viezige Napolitaanse mannetjes. Ik snapte nou nog steeds niet goed wat precies de diagnose was, maar hoefde geen 2x na te denken en zei dat ik erg graag naar huis ging. Het onbekende goedje was inmiddels in m'n arm gedruppeld en ik werd eindelijk losgekoppeld om naar huis te gaan. Een arts liet me nog raden in hoeveel pogingen hij z’n rubberen handschoen in de prullenbak kon schieten (ik dacht 3x, het lukte hem in 1x!) en toen ik alle documenten had, tevergeefs goedenavond zei want niemand zei iets terug, kon ik eindelijk naar buiten. 

17.00- frisse lucht. Het begon inmiddels al te schemeren buiten. Ik besefte me nu pas dat er helemaal geen ramen waren in die zaal waar ik de hele dag heb doorgebracht. 

Ik voel me inmiddels wel iets beter, zal maandag met heel veel dankbaarheid even de huisarts in Nederland bellen. Ik hoop dat dit een gevalletje “eens en nooit meer” zal zijn. Nu met warm kruikje en een zonnige week tegemoet aansterken.