Tja, waar zal ik eens beginnen. Het waren een paar uitdagende weken. Na maar liefst 4 maanden vakantie begonnen op dinsdag 1 oktober ook in Napels de college’s. Het departement waar ik studeer (Geesteswetenschappen) ligt op zo’n kwartier lopen van mijn huis. Het is een groot, oud gebouw, met een binnenplaats en de nodige communistische manifestaties op de muren gekalkt.
Tijdens mijn eerste vak zat ik in een klein, warm lokaaltje, op een ouderwetse schoolbank met voor in de klas alleen een krijtbord. Ik denk dat er rond de 30 studenten zaten en de docente kwam 20 minuten te laat binnen (inmiddels kom ik nu ook standaard 20 minuten te laat). Terwijl ze bezig was met haar spullen uitpakken komt er een andere vrouw binnen, gaf mijn docent 2 zoenen en richtte zich toen tot de klas. Ze begon in het Italiaans te ratelen over waarom wij allemaal haar lessen Catalaans moesten gaan volgen. Ondertussen kwam er nog een derde docente binnen, die zei dat zij ook dit lokaal had afgeschreven en terwijl zij en mijn docent heftig in discussie gingen, bleef de andere docent ongestoord verder ratelen over het nut van Catalaans voor het vervolg van je studie. Toen beide vrouwen weer weg waren en ik dacht dat we rustig aan het college konden beginnen (inmiddels al ruim een half uur vertraagd), begon pas mijn echte cultuurschock. Ik kon er namelijk niks van verstaan. Ze ging zitten op het bureau, en heeft 2 uur lang zonder pauze aan een stuk door zitten praten. Geen powerpoint slides. Geen aantekeningen. Gewoon alleen maar praten. Dat niet verstaan heeft 2 redenen: allereerst een extreem snelle snelheid van praten met de nodige Napolitaanse tongval. Waar mijn Leidse docenten alles op slakkengang zeggen, duidelijk articuleren en het met liefde 2 keer herhalen, was het hier een stroom aan klanken waar ik telkens een halve zin uit kon halen. Ten tweede klonk het alsof we in een aquarium zaten. Akoestiek is een woord wat deze universiteit nog niet heeft uitgevonden. De woorden galmden alle kanten op.
Ietwat verslagen ging ik naar mijn tweede college die dag. Dat was lekker kort, want de docent kwam niet opdagen.
De volgende dag kwam de docent wel opdagen, en had dezelfde onderwijsstijl als mijn andere docente: op het bureau zitten en praten, vooral geen aantekeningen maken. Ik probeerde tevergeefs de les te volgen, maar toen mijn mede-klasgenoten opeens allemaal begonnen te schrijven of keihard begonnen te lachen, werd het maar weer duidelijk dat ik de helft niet meekreeg. Ken je het imposter syndrome? Het gevoel dat je door de mand kan vallen dat je ergens helemaal niet thuishoort. Nou, dat begon vandaag wel op te spelen.
De dag erna had ik college om 08.30. Ze doen hier officieel niet aan Leidse kwartiertjes (wel onofficieel aan Napolitaanse half uurtjes), dus de wekker stond vroeg. Het was op een andere locatie dan het hoofdgebouw en ik vond het maar moeilijk te vinden op maps. Toen ik bij het gebouw aankwam waren alle rolluiken naar beneden, zat alles onder de graffiti en klapte net een zwerver die voor de ingang lag zijn kartonnen bedje in. Het had een hoog kraakpand gehalte, dus hier kon het toch niet zijn? Ik zag een handjevol andere verbaasde studenten en vroeg of zij ook voor hetzelfde college kwamen. Ze knikten gelukkig van ja, dus het lag niet aan mij.
Een paar minuten later kwamen er een paar bouwvakkers lachend naar ons toe, ze zeiden dat dit pand niet meer in gebruik is en wordt opgeknapt en er elke dag voor niks studenten op de stoep staan. Typisch wel. De docent kwam 20 minuten te laat aan, ging vervolgens boos staan bellen over waar we dan wel heen konden en we kwamen terecht in het zaaltje met de fijne akoestiek (not) van eerder deze week.
Vrijdag ging het zo hetzelfde gangetje. Moeilijk te volgen lessen door ratelende docenten. De vakantie zit erop!
Reactie plaatsen
Reacties
Nou Olief, des te meer begrijp ik waarom de Italiaanse studenten zo graag in Nederland blijven na hun studie! Ze weten niet wat ze meemaken joh, als dat de standaard is! ;-)
Een kostelijke beschrijving van jouw eerste kennismaking met Napolitaans -wetenschappelijk- verkeer!
Nogal chaotisch…..
Ono! Wat een uitdaging Ollie! En wat een verhalen om later heerlijk over te lachen…
Wat een ervaringen Olivia… Met bewondering voor jouw doorzettingsvermogen en voor jouw levendige schrijfstijl volg ik met veel plezier je avonturen!